SUSTUKÇA EKSİLİYORUZ

Bazen  kelimeler  yetmez…Hele ki  karşında, dünyanın gözü  önünde  toprağa  gömülen çocuklar varsa.

Akşam  haber  saati  olunca  savaşın gerçek yüzünü ekranlardan izlemek bana içten ,içe ölüm  geliyor. Bugün  bir annenin şehit  olan oğlunu  kollarında taşırken yürek burkan feryadıyla,  bu acıya daha fazla takati  kalmayıp , kollarındaki şehidiyle yere yığılması  içimi acıtmaya kalmadı, gözyaşlarım sel oldu.

Gazze’de  her gün biraz  daha  eksilen  hayatlar, yıkılan  evler, susturulan  çığlıklar var. Biz  ise  sadece  izliyoruz.

Bir  anne  enkaz  altındaki  yavrusunun  elini  tutarken  ,gözlerinden yaş  değil  taş  akıyor  sanki…Çünkü  gözyaşları  bile tükenmiş bir  baba  çocuğunun  cansız  bedenini  kollarında  taşırken yüzünden  hayata  dair bir  umut  kırıntısı  yok.

Ve  dünya  bütün  bu sahneleri  izleyip  susuyor. Sessizlik  bazen en yüksek  çığlıktır. Ama  bu sessizlik merhametten  değil, korkudan, çıkar  hesabından  ve vicdansızlıktan  besleniyor.

Bir  çocuğun  gülüşü , hangi savaş  planından hangi  diplomatik  dengeden daha  değersiz  olabilir.?

Kaç  metrekarelik  bir  toprak  parçası  ,bir  annenin  gözyaşından  daha  kıymetli  sayılabilir?

Gazze’de  bugün  atılan  her  bomba  sadece  binaları  değil, insanlığın  onurunu da  yerle  bir  ediyor.Biz  sustukça  biz  görmezden  geldikçe biz ‘’bana  dokunmayan  yılan  bin yıl  yaşasın ‘’dedikçe  ….aslında kendi  insanlığımızı toprağa  gömüyoruz.

Unutmayalım: susmak, tarafsızlık  değil zulmün  ortağı  olmaktır. Bu  utanç  verici  tabloya  daha  ne kadar  sessiz  kalacağız? Duy  sesimi  dünya diye  haykırmak  istiyorum ve yazıyorum.

Yazıyorum çünkü, bugün  sustuklarımız  için  tarih  bizi de  yargılayacak.